SİHİRLİ FASULYE

Cuma Ara. 12, 2008 9:05 am

Grimm Kardeşler

Bir zamanlar yoksul ve dul bir kadın varmış. Oğlu çok tembel bir
delikanlı olduğu için paraları yok denecek kadar azmış. Bir gün o kadar
zor bir duruma düşmüşler ki, kadıncağız ellerinde kalan tek mal
varlığını, Süt Beyazı isimli ineklerini satmaya karar vermiş. Oğluna
ineği pazara götürüp satabileceği en iyi fiyata satmasını söylemiş.

Delikanlı pazara giderken yolda tuhaf bir yaşlı adama rastlamış. Yaşlı
adam ineğe bir göz atmış ve delikanlıya, “Bak çocuğum, bana bu ineği
verirsen karşılığında sana çok değerli şeyler veririm,” demiş. Sonra
cebinden beş fasulye tanesi çıkarmış.

“Fasulye tanesi mi?” demiş delikanlı tereddütle.”

“Ama bunlar sihirli,” demiş yaşlı adam. Adam öyle deyince bu iş
delikanlının aklına yatmış ve fasulyeler karşılığında Süt Beyazı’nı
yaşlı adama vererek yaptığı değiş tokuştan memnun, eve dönmüş.

“Anne! Bak elimde ne var!” diye seslenip olanları anlatmış delikanlı
eve dönünce. Ama annesi ona çok kızmış. Fasulye tanelerini dışarı,
eline geçirdiği tavayı da delikanlıya fırlatmış. Sonra da ceza olsun
diye onu odasına yollamış ve ona yemek vermemiş.

Sabah olunca delikanlı gözlerine inanamamış. Yatak odasının
penceresinden, dışarıda bir bitkinin hızla büyüdüğünü görmüş. Bu ne bir
ağaç, ne de dev bir ayçiçeğiymiş; göğe doğru büyümüş sihirli bir sırık
fasulyesiymiş. Delikanlı hemen pencereden sarkıp sihirli fasulyeye
tutunmuş ve tırmanmaya başlamış.

Yarım saat sonra kendini, her şeyin normalden daha büyük olduğu garip
bir ülkede bulmuş. Tarlaların ötesinde çok büyük bir ev varmış.
Delikanlı evin yanına gidip kapıyı çalmış. Kapıyı bir kadın açmış.

“Yiyecek bir şeyiniz var mı?” diye sormuş delikanlı.

“Var,” demiş kadın. “Ama dev kocam gelince ortadan kaybolman gerek. Çünkü çocuklara hiç dayanamaz, onları hemen yer.”

Delikanlı tam bir şeyler yemek üzere sofraya otururken dışarıdan birinin gür bir sesle şunları söylediğini duymuş:

“Fee-fi-fo-fum, işte bir çocuk kokusu duydum. Ölü de olsa, diri de olsa
güzeldir onları yemek. Kemiklerini öğütür, yaparım kendime ekmek.”

“Fırına saklan. Hemen!” demiş kadın delikanlıya. Sonra da kocasına, “Ne
çocuğu hayatım, dün kediye verdiğim et parçalarının kokusunu aldın
herhalde,” diye seslenmiş.

Yemekten sonra dev kese kese altınlarını saymaya başlamış. Kısa bir
süre sonra altın saymaktan yorulup uykuya dalmış. Delikanlı saklandığı
yerden çıkıp bir kese altın almış. Keseyi sihirli fasulyesinden aşağıya
atmış, ardından fasulyenin sırığına tutuna tutuna aşağıya inmiş. Annesi
artık şanslarının döndüğüne bir türlü inanamamış.

Ama birkaç ay sonra ellerindeki tüm altınlar bitmiş. Delikanlı tekrar
sihirli fasulyesine tırmanarak devin yaşadığı ülkeye gitmiş. Devin
karısı bu kez ona kuşkucu bir şekilde davranıyormuş.

“Geçen gelişinde bir kese altınımız kayboldu,” diye iğnelemiş onu. Ama yine de delikanlıyı içeri almış.

Çok geçmeden dev çıkagelmiş. “Fee-fi-fo-fum,” diye bir şarkı söylüyormuş. Bunu duyan delikanlı hemen yine fırına saklanmış.

“Ne çocuğu, hayatım,” demiş devin karısı. “Dün yediğin piliç haşlamanın
kokusunu duydun herhalde. Sen etli böreğini yemene bak!”

Yemeğini bitirdikten sonra dev, karısına, “Kadın, bana tavuğumu getir,”
demiş. Karısı hemen tavuğu getirmiş. “Yumurtla!” diye emretmiş dev ve
delikanlının hayret dolu bakışları altında tavuk altın bir yumurta
yumurtlamış. Tabii delikanlı tavuğu da alıp evine götürmüş.

Delikanlı ile annesi böylece zengin olmuşlar. Ama bir yıl sonra çocuk
şansını bir kez daha denemeye karar vermiş ve tekrar sihirli
fasulyesine tırmanmış. Bu sefer eve, devin karısına görünmeden girip,
bir bakır tencerenin içine saklanmış.

Dev girmiş içeri. “Fee-fi-fo-fum,” diye başlamış yine tekerlemesine.

“Eğer bu yine o lanet olası çocuksa, fırına bak hayatım, kesin oradadır,” demiş karısı.

Delikanlı orada değilmiş tabii ki.

“Buralarda bir yerde, eminim,” diye gürlemiş dev, ama karısıyla
birlikte evin altını üstüne getirmelerine rağmen onu bulamamışlar.

Bu sefer dev yemekten sonra altın bir harp çıkarmış ortaya. “Söyle!”
diye emretmiş ve harp ninniler söyleyip onu uyutmuş. O an delikanlı bu
harpı her şeyden çok istediğini anlamış. Horlamakta olan devin dizine
tırmanmış, masaya atlamış ve harpı kapmış.

“İmdat!” diye bağırmış harp. Delikanlı, sırtında harp, masadan aşağıya
atlamış. Dev peşine takılmış. Delikanlı sihirli fasulyesini
yarıladığında harp, “İmdat!” diye bağırmış yine. Dev delikanlının
peşinden sırık fasulyesine atlamış.

Delikanlı aşağıya ulaşınca, “Anne! Çabuk bir balta getir,” diye
bağırmış. İkisi birlikte sihirli fasulyeyi baltayla kesmeye
başlamışlar. Bir süre sonra sihirli fasulyeyle birlikte dev de yere
düşmüş ve anında ölmüş.

“Üf!” demiş çocuk. “Az kalsın gidiyorduk!”

O günden sora delikanlıyla annesi zenginler gibi yaşamışlar. Onlar
söyledikçe tavuk altın yumurta yumurtluyormuş. İnsanlar altın harpı
dinlemek için onlara para ödüyorlarmış. Delikanlının güzel bir
prensesle evlendiği de söyleniyor. Kim bilir belki de gerçekten
evlenmiştir