FARELİ KÖYÜN KAVALCISI

Cuma Ara. 12, 2008 9:03 am

Bir varmış, bir yokmuş,
evvel zaman içinde, kalbur zaman içinde develer tellalken, pireler
berberken, ben annemin beşigini tıngır mıngır sallarken; ülkenin
birinde bir köy varmış. Halkı mutluluk içinde yaşarmış. Günlerden bir
gün köyün bütün evlerine fareler dolmuş. Binlerce fare köyün
sokaklarında, evlerde dolaşıyorlarmış. Yatak odasına gitseler, mutfağa
girseler farelerden geçilmiyormuş. Ne bulurlarsa yiyorlarmış. Halk ne
yapacağını şaşırıp kalmış. Köy muhtarından bu işe bir çare bulmasını
istemişler. Muhtarın da elinden bir şey gelmiyormuş. Böylece köyün
adına fareli köy denmiş. Fareli köyün çocukları da, bu pis yaratıklarda
bıkmışlar.

Bir gün fareli köye bir çalgıcı gelmiş. Muhtara: "Eğer bana bir kese
altın verirseniz, köyü farelerden temizlerim." demiş. Bütün köy halkı
bu habere sevinmişler. Aralarında hemen çalgıcının istediği bir kese
altını toparlamışlar ve muhtara teslim etmişler. Halkın tek istediği bu
farelerden kurtulmakmış.

Çalgıcı isteğinin kabul edildiğini öğrenince başlamış kavalını çalmaya.
Kavaldan öyle tatlı, öyle güzel sesler çıkıyormuş ki, fareler
saklandıkları yerlerden akın akın çıkarak çalgıcının yanına
geliyorlarmış. Kısa bir sürede çalgıcının etrafı binlerce fare ile
dolmuş. Köydeki bütün farelerin çalgıcının etrafında toplandığı sırada
çalgıcı yürümeye başlamış. Köye gelirken gördüğü dereye doğru
yürümüşler. Çalgıcı önde kavalını üflüyor, fareler peşinden geliyormuş.
Çalgıcı dere kenarına gelince suyun içine yürümüş. Derede o kadar çok
su varmış ki ama çalgıcı karşı kıyıya geçmiş. Farelerde peşinden gelmek
isteyince dereye düşen fare suda boğulup ölmüş. Bütün fareler ölünceye
kadar çalgıcı kavalını öttürmeye devam etmiş. Çalgıcı bütün farelerin
öldüğünü görünce ödülü olan bir kese altını almak için hemen köye geri
dönmüş.

Fareleri yok eden başarısından sevinç duyduğu için, emin adımlarla
yürüyormuş. Sonunda köye varınca: "Bir kese altınımı alırım. Bu
altınlarla şehre gider, işimi kurarım. Bende zengin insanlar arasına
katılır ve rahat yaşamaya başlarım" diye düşünmüş. Bu düşüncelerle
muhtarın yanına varan çalgıcı muhtardan ödülünü istemiş. Muhtar oyun
bozanlık yapmış. "Nasıl olsa farelerden kurtulduk, bir kese altını
vermesem olur" diye düşünmüş. Çalgıcıya çeşitli nedenler göstererek
altınlarını vermemiş.

Çalgıcı kandırıldıgını anlayınca: "Ben size bir oyun oynayayım da
görün" demiş. Başlamış kavalını çalmaya. Kavalın sesini duyan bütün
çoçuklar çalgıcının yanına koşmuş. Çalgıcıda hem kavalını üflüyor,
hemde yürümeye başlamış. Köyün bütün çocuklarıda kavalcının peşinden
gitmişler. Köyde hiç çocuk kalmamış. Analar babalar kara kara düşünmeye
başlamışlar.

Köylüler muhtara gidip: "Ne yapacağız, ne edeceğiz. Sen çalgıcının
hakkı olan bir kese altını vermeliydin. Bak şimdi çocuklarımızı aldı
götürdü" demişler.
Kavalcı kızgın kızgın, peşinde çocuklarla birlikte ormana varmışlar.
Ormanda bir ağacın altında dinlenirken aklına tekrar muhtara gitmek
altınlarını bir daha istemek gelmiş. O sırada telaşla yerinden kalkınca
kavalını almayı unutmuş. Sihirli kavalı bulan bir çocuk, arkadaşlarının
yanına gelmesi için başlamış çalmaya. Kavalın sesini duyan çocuklar
hemen ormanda toplanmışlar. Hemen köye, annelerinin babalarının yanına
dönmeyi düşünmüşler. Kavalı bulan çocuk köyün yolunu biliyormuş. Kavalı
çalan çoçuk önde diğerleri arkasında köye geri dönmüşler. Anneleri,
babaları çok sevinmişler. Şenlikler düzenlemişler. Kırk gün kırk gece
bayram etmişler.

Tabi bu sırada da köylüler muhtarı azarlamışlar. Çalgıcının hakkını
vermesini söylemişler. Hakkını alan çalgıcıda hayallerini
gerçekleştirmek için köyden ayrılmış. Onlar ermiş muradına, biz gidelim
diğer masalları okumaya.