KINALI KUZU

Cuma Ara. 12, 2008 8:56 am

Kırlardaki çiçeklerin
arasında küçük kınalı kuzu hoplaya zıplaya oynuyordu. Beyaz tüyleri
pırıl pırıl; iki gözünün çevresinde siyah siyah beneklerle şirin mi
şirin küçük bir kuzu.

Kulaklarından birisi siyah birisi de mor, çenesinin altında
kulaklarının tam hizasında iki tane küpesi sallanmaktaydı. Başını
oynatınca küpeleri bir o yana bir bu yana sallanıp duruyorlardı. Zaman
zaman otların arasındaki çiçekleri koklarken küpelere dokunan uzun
otlarla gıdıklandığı için hoplayıp zıplayarak dolaşıyordu.

Oraya buraya hoplaya zıplaya koşarken iyice yorulmuş ve susamıştı.
Birden aşağıdaki dereyi gördü. Deredeki su şırıl şırıl akmaktaydı.
Suyun kıyısında çiçekler renk renk dillerini güneşe uzatmış
solumaktalardı. Kınalı Kuzu bir solukta dereye vardı. Bir anda şaşırdı.
Çiçekler arasındaki kelebeklere, arılara ve vızıldayarak uçuşan
sineklere hayranlıkla baktı. Derenin karşı kıyısında Zıp Zıp kurbağa
"vırak vırak" sesiyle Kınalı Kuzu’yla konuşmaya başladı.

“Hey yabancı hoş geldin. Kimsin sen. Tek başına buralarda dolaşmaktan korkmuyor musun?”

Kınalı kuzu; “hoş bulduk akıllım neden korkacak mışım? Bu güzelim
havada, çiçekler arasında hiç korkulur mu? Çok susadım, biraz su
içtikten sonra seninle biraz sohbet edelim olur mu?”
Zıp Zıp kurbağa; “Senle ne sohbet edeceğim ki, sen benim sorduklarıma yanıt verebilecek misin bakalım?”

“Her şeyi bilecek değilim ya akıllım. Ben yeni yeni öğrenmeye
başladım. Bilmediklerimi senden öğrenirim. Senin bilmediklerini de
başkalarından öğrenirim. Bekle biraz, suyumu bir içeyim. Susuzluktan
ağzım dilim kurudu.”

Rahatlıkla su içebileceği bir yer aradı kınalı kuzu. Aaa o da ne
küçücük bir gölette su döne döne akıyordu. Gölcük çevresindeki
çiçeklerin görüntüsü suda yansıyordu. Manzara o kadar güzeldi ki,
Kınalı Kuzu suya doğru eğilirken, birden geriye doğru zıpladı. Suyun
içinde kendisine tıpa tıp benzeyen biri vardı. Heyecanla başını yavaş
yavaş uzatıp yeniden baktı. Suyun içindeki kuzuda başını yavaş yavaş
uzatıp Kınalı Kuzu’ya bakıyordu. Kınalı Kuzu cesaretini toplayarak
biraz daha yaklaştı. Suya yaklaşınca suyun içindeki kuzuda ona
yaklaşıyordu.

Zıp Zıp kurbağada kahkahalarla gülerek Kınalı kuzu’ya bakıyordu. Daha fazla dayanamayarak:

-Bak gördün mü birde korkmam diyordun. Kendinden bile korkmaya başladın kınalı.

Kınalı Kuzu;

-Ben kendimden değil, suyun içindeki bana tıpa tıp benzeyenden irkildim birden. İrkilmek korku mu peki.

-Elbette akıllım insan korktuğundan irkilir. Sen de çok acemisin biliyor musun? Suyun içinde gördüğün sensin sen Kınalı.
-Aaaaaa! Ben miyim. O da nasıl oluyor öyle ben buradayım, suyun içinde ne işim var.

-Bak akıllım suyun kıyısındaki çiçeklere güllere bak; onlarda
suyun içinde baş aşağı duruyorlar, tıpkı senin gibi onların görüntüsü
de suya yansımış. Şimdi beni iyice izle de bak, diyerek zıpladığı gibi
“cılp” daldı suyun içine. Su o kadar temizdi ki Zıp Zıp kurbağanın suya
dalmasıyla dalgacıklar oluştu. Biraz suyun içinden yüzdükten sonra,
suyun yüzeyine çıkıp Kınalı Kuzu’ya;

-Korkmana gerek yok suyu içebilirsin rahatlıkla. Bak benden başka kimsecikler yok içinde.

-Teşekkür ederim, dedi, Kınalı Kuzu.

Kınalı Kuzu yinede korkuyordu. Ne olur ne olmaz diyerek suya
çekine çekine yaklaştı. İki ön ayağını yana açarak başını suya doğru
uzattı. Dudakları buz gibi soğuk suya dokunur dokunmaz zıplayarak geri
çekti.

-Zıp Zıp Kurbağa; ne oldu yine, neden zıpladın.

-Ne yapayım akıllım su çok soğuk, dişlerim sızladı. Küpelerimde ıslanınca çekilmek zorunda kaldım.

-İyi haydi suyunu iç korkmana gerek yok. Bizim buraların suları çok temizdir. Başka yerin suyuna benzemez bizim sularımız.

-Biliyorum akıllım renginden belli. Temiz olmasaydı böyle pırıl
pırıl akar mıydı? Bu güzelim çiçekler arasında akan suyun kirli olması
mümkün mü?

-Bizim her şeyimiz böyledir. Yiyeceklerimiz de içeceğimiz su gibi
tertemizdir. Bak çevrendeki otların tazeliğine hiçbir yerde böylesine
güzel ot ve çiçekler göremezsin. Haydi suyunu iç de seninle biraz
dolaşalım ne dersin. Sana yeni yeni yerler göstereceğim. Yazı-yabanda
tek başına dolanman doğru değil.

-Neden yalnız dolaşmam doğru değil. Benim bilmediğim bir şeyler mi var buralarda?

-Olmaz olur mu akıllım. Elbette var. Kimi yaratıklar sana zarar verebilir.

-Aaaaa! Neden benim kime kötülüğüm dokundu ki. Ben kendi başıma oynuyorum.

-Orası öyle de, sen yine de benim dediklerime dikkat et, en kısa
zamanda annenin yanına dönsen iyi edersin. Buralar pek tekin değil.
Kurtlar var, çakallar var, seni kapıp götürürler sonra.

-İnanmam, neden kapıp götürsünler ki beni. Ben onların hiç işine yaramam ki.

-Haydi haydi suyunu iç bakalım. Bunları sonra konuşuruz.

Kınalı Kuzu, birden annesini anımsadı. Annesini ne kadar da çok
özlemişti. Nerdeyse ağlayacaktı. Bir anda neşesi kayboldu. Kulakları
yana sarktı. Hüzünlü gözlerle Zıp Zıp kurbağaya baktı.

-Ne oldu? Neden üzüldün birden, istemeyerek yanlış bir şey mi
söyledim. Eğer seni kırdıysam özür dilerim, dedi, Zıp Zıp kurbağa.

-Yook birden annem aklıma geldi de ona üzüldüm. Bilsen annemi ne tadar özlediğimi, o zaman bana hak verirdin.

-Üzülmene gerek yok. Akşama görürsün anneni nasıl olsa.

-Karşıdaki yamacın verevinde bir sürü otlanmaktaydı. Koyunların
boynundaki çan ve keleklerin sesi ile kavalın ezgisini duydular. Kınalı
Kuzu kavalın sesiyle sürüden yana baktı. Yerinden zıplayarak bağırdı.

-Bak annem de onların arasındadır. Haydi bana eyvallah diyerek
hoplaya zıplaya sürüye doğru koşmaya başladı. Zıp Zıp kurbağa ardından
bağırdıysa da duymadı.

-Heyyy! Kınalı onlar başkaları annen onların arasında değil geri dön. Ama Kınalı Kuzu olanca gücüyle sürüye doğru koşuyordu.