DEVE KERVANI

Cuma Ara. 12, 2008 8:51 am

DEVE KERVANI

Eskiden, İran’da, İsfahan şehrinde, Cemal adında kervancı bir genç
yaşardı. Kervan sahipleri kervanlarını çok güvendikleri Cemal’e gönül
rahatlığıyla teslim ederler ve onun kervandaki malları kendi malıymış
gibi koruyup, gözeteceğini bilirlerdi.

Günlerden bir gün, Cemal İsfahan’dan kuzeydoğudaki Meşhet’e gitmek
üzere, kumaş yüklü deve kervanıyla yola çıktı. Kervan birkaç gün sonra
Deştikebir Çölü’ne vardı. İlk bakışta uçsuz bucaksız gibi görünen
400km.lik bir kum yığını. Oralardaki bir kuyudan su tedarikini yapan
kervan çöle girdi. Aradan bir hafta geçti. Kervan dıştan bakıldığında
çölde ağır ağır ilerliyordu, her şey yolundaydı. Ama içten içe kaynayan
bir kazan gibiydi. Bu kazanı başdeve kaynatıyordu. Başdeve kervandaki
yirmi devenin başıydı. Mola verildiği zaman devamlı konuşur, bir şeyler
anlatır, ötekiler de sessizce dinlerlerdi. Başdeve üç dört gündür
havadan sudan konularla konuşmaya başlıyor, sonradan sözü liderlik
konusuna getiriyordu. Koca kervanı neden bir eşek peşinden
sürüklüyordu? O en önde olmasa olmaz mıydı? Sanki o olmasa kervan
gideceği yere varamayacak mıydı?

“ Ben “ diyordu başdeve, “ Mısır’a gittim, Arabistan’a gittim, Yemen ‘e
gittim, Anadolu’ya gittim. Yüce dağlar aştım, susuz çöller geçtim.
Binlerce, on binlerce kilometre yol kat ettim. İran’da gezmediğim,
dolaşmadığım yer kalmadı. Bu Deştikebir Çölü’nden defalarca geçtim.
Benim gibi doğuştan lider varken başınızda küçük eşek kim oluyormuş?
Boy yok, post yok, bir de kervanın en önünde gider. Onun liderlik
neyine? Gelin şu eşeği defedelim başımızdan. Lider ben olursam eğer her
türlü iyiliği bekleyin benden. Yoruldum diyenin yükünü sırtımda
taşıyacağım…”

Başdevenin aynı tarzdaki konuşmaları sonraki günlerde devam etti.
Kervandaki develerden birkaçı önceleri eşeğin gitmesini istemediler.

“ Kime ne zararı var garibin? “ dediler. “ Bırakalım önde o gitsin,
bizi Meşhet’e götürsün. Zaten hiçbir işimize karışmıyor. Molalarda bir
kenarda tek başına oturuyor. Belli ki bir derdi vardır, kimselere
anlatamaz. Durup dururken günahını almayalım. “

Başdeve böyle diyenlere karşı çıkıyordu:

“ Garip mi? Neresi garip bunun be? Acınmaz böylesine. Onun yemini,
suyunu biz taşıyoruz, bir de kaprislerine boyun eğecek değiliz. Nerede
oturursa otursun, önemli olan,onu kervandan uzaklaştırmak. “

Sonunda başdevenin kesin kararlılığı karşısında direnci kırılan birkaç deve, istemeye istemeye eşeğin gitmesine razı oldu.

Bir gece develer eşeğin yanına gittiler ve kervanda kendisini
istemediklerini söylediler. Eşek bu duruma karşı çıktı. Olmaz dedi, ben
bu kervanı terk etmem dedi, bensiz Meşhet’e varamazsınız dedi, pusulayı
şaşırır, çölde kaybolursunuz dedi. Eşeğin sözlerine kulaklarını
tıkayan, onun tepinmesine aldırış etmeyen develerin küfür derecesine
varan hakaretleri karşısında eşek, “ Ne haliniz varsa görün “ diyerek
çekip gitti.

Ertesi gün başdeve çalımla yürüyordu kervanın önünde ve arada bir
arkasına bakıp gururla gülümsüyordu. Başdevenin fazlaca böbürlenmesi
kervanın zararına oldu. Kervan ilk günden başlayarak hedefinden adım
adım uzaklaştı ve güneybatıya doğru geniş bir yay çizerek, Kuhistan
Çölü’nün ortalarına kadar geldi. Günlerdir diğer develerin ikazlarına
aldırış etmeyen başdeve sonunda liderliği kaybetti. Pusula şaşırılmış,
kervan Kuhistan Çölü’nde kaybolmuştu. Yol yok, iz yok, ne tarafa
gidilmeliydi acaba?..

Günler sonra eşek çıkageldi. Develer sessizce eşeğin arkasında tek sıra
oldular. Eşek şaşkın şaşkın etrafına bakınan başdeveye, “ Sen en arkada
yürüyeceksin “ dedi. Sonra kervan Meşhet’e doğru yola çıktı.